دوم پادشاهان. Chapter 6
1 و پسران انبیا به اَلِیشَع گفتند كه اینك‌مكانی كه در حضور تو در آن ساكنیم، برای ما تنگ است.
2 پس به اُرْدّن برویم و هریك چوبی از آنجا بگیریم و مكانی برای خود در آنجا بسازیم تا در آن ساكن باشیم. او گفت: بروید.
3 و یكی از ایشان گفت: مرحمت فرموده، همراه بندگانت بیا. او جواب داد كه می‌آیم.
4 پس همراه ایشان روانه شد و چون به اُرْدّن رسیدند، چوبها را قطع نمودند.
5 و هنگامی كه یكی از ایشان تیر را می‌برید، آهن تبر در آب افتاد و او فریاد كرده، گفت: آه ای آقایم، زیرا كه عاریه بود.
6 پس مرد خدا گفت: كجا افتاد؟ و چون جا را به وی نشان داد، او چوبی بریده، در آنجا انداخت و آهن را روی آب آورد.
7 پس گفت: برای خود بردار. پس دست خود را دراز كرده، آن را گرفت.
8 و پادشاه اَرام با اسرائیل جنگ می‌كرد و بابندگان خود مشورت كرده، گفت: در فلان جا اردوی من خواهد بود.
9 اما مرد خدا نزد پادشاه اسرائیل فرستاده، گفت: با حذر باش كه از فلان جا گذر نكنی زیرا كه اَرامیان به آنجا نزول كرده‌اند.
10 و پادشاه اسرائیل به مكانی كه مرد خدا او را خبر داد و وی را از آن انذار نمود، فرستاده، خود را از آنجا نه یكبار و نه دو بار محافظت كرد.
11 و دل پادشاه اَرام از این امر مضطرب شد و خادمان خود را خوانده، به ایشان گفت: آیا مرا خبر نمی‌دهید كه كدام از ما به طرف پادشاه اسرائیل است؟
12 و یكی از خادمانش گفت: ای آقایم چنین نیست، بلكه الیشع نبی كه در اسرائیل است، پادشاه اسرائیل را از سخنانی كه در خوابگاه خود می‌گویی، مخبر می‌سازد.
13 او گفت: بروید و ببینید كه او كجاست، تا بفرستم و او را بگیرم. پس او را خبر دادند كه اینك در دوتان است.
14 پس سواران و ارابه‌ها و لشكر عظیمی بدانجا فرستاد و ایشان وقت شب آمده، شهر را احاطه نمودند.
15 و چون خادمِ مردِ خدا صبح زود برخاسته، بیرون رفت، اینك لشكری با سواران و ارابه‌ها شهر را احاطه نموده بودند. پس خادمش وی را گفت: آه ای آقایم چه بكنیم؟
16 او گفت: مترس زیرا آنانی كه با مایند از آنانی كه با ایشانند بیشترند.
17 و اَلِیشَع دعا كرده، گفت: ای خداوند چشمان او را بگشا تا ببیند. پس خداوند چشمان خادم را گشود و او دید كه اینك كوههای اطراف اَلِیشَع از سواران و ارابه‌های آتشین پر است.
18 و چون ایشان نزد وی فرود شدند، اَلِیشَع نزد خداوند دعا كرده، گفت: تمنّا اینكه این گروه را به كوری مبتلا سازی. پس ایشان را به موجب كلام اَلِیشَع به‌كوری مبتلا ساخت.
19 و اَلِیشَع، ایشان را گفت: راه این نیست و شهر این نیست. از عقب من بیایید و شما را به كسی كه می‌طلبید، خواهم رسانید. پس ایشان را به سامره آورد.
20 و هنگامی كه وارد سامره شدند، اَلِیشَع گفت: ای خداوند چشمان ایشان را بگشا تا ببینند. پس خداوند چشمان ایشان را گشود و دیدند كه اینك در سامره هستند.
21 آنگاه پادشاه اسرائیل چون ایشان را دید، به اَلِیشَع گفت: ای پدرم آیا بزنم؟ آیا بزنم؟
22 او گفت: مزن؛ آیا كسانی را كه به شمشیر و كمان خود اسیر كرده‌ای، خواهی زد؟ نان و آب پیش ایشان بگذار تا بخورند و بنوشند و نزد آقای خود بروند.
23 پس ضیافتی بزرگ برای ایشان برپا كرد و چون خوردند و نوشیدند، ایشان را مرخص كرد كه نزد آقای خویش رفتند. و بعد از آن، فوجهای اَرام دیگر به زمین اسرائیل نیامدند.
24 و بعد از این، واقع شد كه بَنْهَدَد، پادشاه اَرام، تمام لشكر خود را جمع كرد و برآمده، سامره را محاصره نمود.
25 و قحطی سخت در سامره بود و اینك آن را محاصره نموده بودند، به حدی كه سر الاغی به هشتاد پارۀ نقره و یك ربع قاب جلغوزه، به پنج پارۀ نقره فروخته می‌شد.
26 و چون پادشاه اسرائیل بر باره گذر می‌نمود، زنی نزد وی فریاد برآورده، گفت: ای آقایم پادشاه، مدد كن.
27 او گفت: اگر خداوند تو را مدد نكند، من از كجا تو را مدد كنم؟ آیا از خَرْمَن یا از چرخُشْت؟
28 پس پادشاه او را گفت: تو را چه شد؟ او عرض كرد: این زن به من گفت: پسر خود را بده تا امروز او را بخوریم و پسر مرا فرداخواهیم خورد.
29 پس پسر مرا پختیم و خوردیم و روز دیگر وی را گفتم: پسرت را بده تا او را بخوریم. اما او پسر خود را پنهان كرد.
30 و چون پادشاه سخن زن را شنید، رخت خود را بدرید و او بر باره می‌گذشت و قوم دیدند كه اینك در زیر لباس خود پلاس دربر داشت.
31 و گفت: خدا به من مثل این بلكه زیاده از این بكند اگر سر اَلِیشَع بن شافاط امروز بر تنش بماند.
32 و اَلِیشَع در خانۀ خود نشسته بود و مشایخ، همراهش نشسته بودند و پادشاه، كسی را از نزد خود فرستاد و قبل از رسیدن قاصد نزد وی، اَلِیشَع به مشایخ گفت: آیا می‌بینید كه این پسر قاتل فرستاده است تا سر مرا از تن جدا كند؟ متوجه باشید وقتی كه قاصد برسد، در را ببندید و او را از در برانید؛ آیا صدای پایهای آقایش در عقبش نیست؟
33 و چون او هنوز به ایشان سخن می‌گفت، اینك قاصد نزد وی رسید و او گفت: اینك این بلا از جانب خداوند است؛ چرا دیگر برای خداوند انتظار بكشم؟